Πέμπτη 1 Απριλίου 2010

Ρολλά στο κομμωτήριο της γειτονιάς

31 Μαρτίου 2010


Γιατί καλή μου Πόπη να βάλεις ρολλά στο μαγαζί; Ποιόν φοβάσαι; Τον άναρχο κουκουλοφόρο που όσο και να το κάνεις ένα δίκιο το ‘χει το παιδί. Η δικαιοσύνη υπάρχει μόνο γι’ αυτούς που έχουν τον παρά. Το μάρμαρο το πληρώνει πάντα ο φτωχός. Η κλοπή του δημόσιου χρήματος έχει πλέον γίνει αρετή και βαφτίζεται από πολλούς «μαγκιά». Και θα έλεγα κι άλλα πολλά αλλά έχε χάρη που σε λίγο φεύγω για την ωραία Ρειχιά και δεν έχω καμιά διάθεση για γκρίνια.

Τώρα Πόπη μου θα μου πεις «τι με νοιάζει εμένα για όλα αυτά; Εγώ έχω βγάλει κυρσούς από την ορθοστασία τόσα χρόνια, έχω κουλάνει και τα δύο χέρια από το σήκωσε, κράτησε πιστολάκι, σήκωσε, κράτησε και στρίψε βούρτσα για να ισιώσεις μαλλί, έχω γίνει ειδική ψυχοθεραπευτική ακροάτρια και σύμβουλος και έχω στερηθεί τα παιδάκια μου για τούτο το μαγαζί.»

Δε λέω έχεις κι εσύ τα δίκια σου Πόπη μου! Ο άναρχος όμως κουκουλοφόρος είναι λίγο απίθανο να περάσει από γωνία Σκουζέ και Πραξιτέλους για να πυρπολήσει το μαγαζί σου. Αυτός είναι κοντά στα κέντρα των αποφάσεων. Μην τον φοβάσαι.

Θα μου πεις υπάρχει και ο άλλος κουκουλοφόρος. Αυτός που το παίζει ότι είναι άναρχος. Αυτός που εκτελεί τις εντολές της εξουσίας. ΟΚ. Αλλά κι αυτός είναι λίγο απίθανο να έρθει έστω και για κούρεμα ή ξύρισμα Σκουζέ και Πραξιτέλους καθώς είναι γνωστό τοις πάσοι, ότι, άναρχοι ή μη, οι κουκουλοφόροι είναι και μαλλιάδες και αξύριστοι.

Σκέψου λίγο βρε Πόπη μου. Είδες ποτέ καμιά διαμαρτυρία, καμιά πορεία ή διαδήλωση στον Πειραιά; Γιατί εγώ τόσα χρόνια αν και βλέπω σκουπίδια βουνό, πράσινο μηδέν, παιδικές χαρές ελαχιστότατες δεν είδα κανέναν να διαμαρτύρεται. Και δεν εννοώ να διαμαρτυρηθείς καθισμένη στην πολυθρόνα του σπιτιού σου απέναντι στην τηλεόραση, ούτε ψωνίζοντας στο ΣΚΛΑΒΕΝΙΤΗ απευθυνόμενη στον έρμο υπάλληλο που προσπαθεί να ισορροπήσει ταυτοχρόνως τις βανίλιες με τα μήλα και τα πορτοκάλια στα τελάρα της μαναβικής, ζυγίζοντας ταυτόχρονα ένα σκασμό τσάντες της διαμαρτυρόμενης κυρίας. Εγώ εννοώ να ξεβολευτείς, να βγεις και λίγο έξω, να τρέξεις εκεί που παίρνουν τις αποφάσεις και να τα πεις εκεί. Στο αυτί αυτουνού που σε εξεφτελίζει καθημερινά για χρόνια τώρα.

Δεν ξέρω βρε Πόπη μου... Αλλά έχω μια αίσθηση ότι βάζοντας ρολλά στο μαγαζί από τη μια προκαλείς (γιατί τι το θέλεις το ρολλό αν δεν έχει να κρύψεις κάτι πολύτιμο;) κι από τη άλλη αμπαρώνεσαι πίσω από οκάδες σίδερο για κάτι που είναι εξαιρετικά απίθανο να συμβεί (αφού ο κουκουλοφόρος δεν τα έχει μαζί σου – με την εξουσία τα έχει).