PSI ή κούρεμα. Δίνουμε ένα ανώδυνο όνομα για να χαϊδεύει τα αυτιά των ψηφοφόρων..... και προχωράμε. Βάζουμε χέρι στα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, των νοσοκομείων, των πανεπιστημίων. Η βόμβα των νοσοκομείων θα σκάσει. Είναι θέμα χρόνου.
Κοντά στη Ρειχιά, την πατρίδα του πατέρα μου, είναι οι Μολάοι. Στο νοσοκομείο των Μολάων έχει εγκατασταθεί ο Τομέας Τεχνητού Νεφρού, που εξυπηρετεί τους νεφροπαθείς των γύρω περιοχών. Πέρσι το καλοκαίρι, ο πατέρας μου επισκέφτηκε το πατρικό του σπίτι στη Ρειχιά και πηγαινοερχόταν για αιμοκάθαρση στους Μολάους 3 φορές την εβδομάδα.
Φέτος, η μονάδα έχει αδυναμία να φιλοξενήσει τους νεφροπαθείς λόγω έλλειψης προσωπικού και υλικών...
Αν δεν ζεις κοντά σ’ αυτούς τους ανθρώπους, δεν μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει η απόλυτη εξάρτηση από τον τεχνητό νεφρό. Η ζωή σου αλλάζει άρδην καθώς πρέπει να προσέχεις τα υγρά που πίνεις, τη διατροφή σου. Είσαι επιρρεπής σε κάθε είδους μικρόβιο. Τα φάρμακα που σε κρατούν στη ζωή σου προκαλούν στην καλύτερη περίπτωση έντονη φαγούρα και πολλά άλλα.
Παρόλ’ αυτά, ο χειμώνας πέρασε με την εικόνα της Ρειχιάς χαραγμένη στο νου του πατέρα μου.
Κι εγώ τώρα πρέπει να του ανακοινώσω, ότι δυστυχώς δεν μπορεί να πάει στο χωριό του λόγω έλλειψης προσωπικού και υλικού στο νοσοκομείο. Σε απόγνωση και η ευγενέστατη κυρία Πριφτάκη του νοσοκομείου Μολάων η οποία από τον Απρίλιο μέχρι σήμερα έχει αιτηθεί παντού για τα αυτονόητα.
Την κηδεία των αυτονόητων τελούμε εδώ και χρόνια. Και οι υπεύθυνοι αφού κατέστρεψαν ότι είχε απομείνει από το ΕΣΥ, κυκλοφορούν γραβατωμένοι στα δελτία ειδήσεων και τις ενημερωτικές εκπομπές διαφημίζοντας τις συγκρούσεις τους με τα συμφέροντα των μεγαλο-γιατρών, μεγαλο-φαρμακοποιών, μεγαλο-οροθετικών πορνών κ.α.
Την ίδια στιγμή που εμείς παρακαλάμε για τα αυτονόητα. Σε λίγο θα νοιώθουμε και ενοχές που παρακαλάμε για τα αυτονόητα. Έτσι δουλεύει το σύστημα. Με δανεικές ενοχές. Είναι σαν τα τεράστια μάτια των παιδιών στην Αφρική που σε κάνουν να νοιώθεις ενοχή για το ένα πιάτο φαΐ που τρως.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ο πατέρας μου σταύρωνε τη βασιλόπιτα και πριν κόψει κομμάτι για το νοικοκύρη, έκοβε το κομμάτι του φτωχού. Οι μπαμπάδες των υπευθύνων τι κομμάτια έκοβαν άραγε; Ή μήπως δεν έκοβαν κανένα κομμάτι; Μήπως έλεγαν στα παιδιά τους: «Φάε μπούλη τη βασιλόπιτα κι άστους άλλους να κουρεύονται;»
