Δευτέρα, 22 Μαρτίου 2010
Ξύπνα, ετοίμασε σπίτι – φαί – παιδί, ντύσου, βάλε τακούνι και δρόμο για το δικαστήριο!!!
Σήμερα, στον τρίτο όροφο του δικαστικού μεγάρου εκδικάζεται πρώτη – πρώτη η υπόθεση της εταιρείας. Η εταιρεία που εργάζομαι απαιτεί 350.000 ευρώ από πλοιοκτήτη ”phony” για μία επισκευή πλοίου που είχε γίνει στο ναυπηγείο μας τον Απρίλιο του 2001. Η εταιρεία που εργάζομαι ενώ έχει δικαιωθεί με τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις για το παραπάνω ποσό δεν έχει λάβει δεκάρα τσακιστή διότι «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος». Όταν όμως ο «μη έχων» διάγει πολυτελή βίο στη Μύκονο το καλοκαίρι και στην Αράχωβα το χειμώνα το λιγότερο που μπορείς να πάθεις είναι να σου μπουν ψίλοι στ’ αυτιά και ν’ αρχίσεις να ρωτάς, να ψάχνεις και να μαθαίνεις.
Η ιστορία έχει ως εξής:
Ο εν λόγω κύριος «phony» προτού γίνει πλοιοκτήτης είχε και έχει μία εταιρεία με τροφοδοσίες πλοίων “worldwide and since 1977” όπως διαφημίζεται και στην ιστοσελίδα του στο internet.
Χέστηκε στο τάληρο, του έπεσαν από δίπλα και οι επιτήδειοι «καλά δεν ξέρεις τι μπορείς να βγάλεις αν αγοράσεις βαπόρια» «εσύ με τόσο μυαλό και τόσα conne;» «τον βλέπεις αυτόν στο prive τραπεζάκι με το θεόμουνο; Ένα θα σου πω. Ούτε το 1/10 του μυαλού σου δεν έχει» και άλλα τέτοια....
Δε θέλει και πολύ το έξυπνο πουλί που διακατέχεται από την πλεονεξία του νεοβαθύπλουτου να ονειρευτεί εαυτόν σε γιωτ, τζετ, λιμουζίνα αλά Ωνάση και Λάτση. Αγοράζει δύο βαπόρια, κάνει Managing Director αυτόν που τον έψησε και ο ίδιος αναχωρεί σε μαγικά νησιά για relax και νέες επενδύσεις.
Ο Managing Director στρώνεται αμέσως στη δουλειά και καθώς γνωρίζει τα πάντα όλα, οργανώνει την επιχείρηση σε χρόνο ντε-τέ.
Αγοράζει και ανακαινίζει τριόροφο κτίριο στο κέντρο του Πειραιά. Καβατζώνει γραφείο με θέα θάλασσα κι ένα σκασμό yacht «να χορταίνει ο διευθυντής και του υπαλλήλου να μη δίνει». Προσλαμβάνει γραμματέα για τα τηλέφωνα, γραμματέα για τους καφέδες, γραμματέα για τους φακέλους και άλλη μία (την πιο ωραία) για να του κρατάει laptop και χαρτοφύλακα στα ταξίδια. Επανδρώνει το λογιστήριο, το τεχνικό τμήμα, το chartering και έτοιμη η δυναστείαααααα.
Το έξυπνο πουλί θεωρώντας πολύ τυχερό τον εαυτό του πίνει cocktail σε παραλίες της Κούβας, Καραϊβικής και της Μυκόνου ωσότου σκάνε τα δυσάρεστα μαντάτα από τον νυν Managing Director και πρώην «ψήστη»:
- Δυστυχώς επτωχεύσαμεν.
Το έξυπνο πουλί ξεντύνεται τα λουλουδάτα παρεό, αποχωρίζεται τη διακριτική συντροφιά του και βρίσκεται γωνία Σκουζέ & Φίλωνος να πίνει τους “espresso σκέτο” τον ένα μετά τον άλλο διότι το σεκλέτι σεκλέτι και η glamourιά glamourιά. Ο πόνος όμως είναι βαρύς γιατί εκεί που άναβε πούρο και μακρύ τσιγάρο τώρα ανάβει πουράκι και άφιλτρο. Τον λυπήθηκε ο πανάγαθος και του στέλνει τον Managing Director από κοντά:
- Η εταιρεία μπορεί να πτώχευσε. Εσύ όμως έχεις ένα σκασμό ακίνητα στο όνομά σου. Γράψτα όλα σε οικογένεια, φίλους και λοιπούς συγγενείς, δώσε κι ένα ακίνητο στις τράπεζες για να μη σε κυνηγάνε, φόρεσε παπούτσι παλιό, ζωγράφισε την απόγνωση στα μάτια να’ χεις να πείθεις τους δικαστές, κράτα και κανένα χοντρό στην κωλότσεπη κι ας τους πιστωτές να κουρεύονται.
Το έξυπνο πτηνό την πήρε γραμμή και έδιωξε τα πάντα από πάνω του πλην του τριορόφου με θέα θάλασσα κι ένα σκασμό γιώτ «να βλέπει ο διευθυντής και του υπαλλήλου να μη δίνει». Σ’ αυτό το ένα και μοναδικό εναπομείναν ακίνητο ενέγραψαν προσημειώσεις οι τράπεζες αλλά και ο πρώην Managing Director επειδή τάχα μου – τάχα μου δάνεισε στο αφεντικό του 350.000 ευρώ!!! Το τριόροφο με θέα θάλασσα κι ένα σκασμό yacht πνίγηκε.... Ότι θα έμενε από τον πλειστηριασμό θα πήγαινε στην τσέπη του καλού καγαθού υπαλλήλου!!!
22 Μαρτίου 2010
Ο Managing Director και νυν καλός καγαθός χριστιανός έχει διαλέξει ένα γκρίζο κουστούμι με αδιάφορη γραβάτα και αναπαυτικότατο δερμάτινο παπούτσι.
Εγώ, τι την ήθελα τη γόβα με το τακούνι; Το πόδι μου έχει μεγαλώσει 2 νούμερα μέχρι στιγμής.
Ο Managing Director και νυν καλός καγαθός χριστιανός προσεγγίζει την έδρα με τον αέρα του ανάπηρου κουτσού που ζητιανεύει έξω απ’ την Αγία Τριάδα και απευθύνεται δακρισμένος στους δικαστές:
- Συγκινήθηκα κ. Πρόεδρε από το δράμα του νεοβαθύπλουτου αφεντικού μου. Έτσι αποφάσισα και μάζεψα τις πενιχρές αποταμιεύσεις μιας ολόκληρης ζωής ήτοι 350 ψωροχιλιάδες ευρώ και δάνεισα τον απελπισμένο για να ξελασπώσει την επιχείρηση... Είδα κι απόειδα όμως και εμπαίδωσα ότι η επιχείρηση φαλίρισε και αναγκάστηκα με βαριά καρδιά και μετά από βαθιά εξομολόγηση στον παπά της ενορίας μου να γράψω τη σχετική προσημείωση.
Εμάς δε από τα έδρανα μας έχουν πεταχτεί τα μάτια έξω από την έκπληξη.
Κοίτα να δεις βρε, αυτός που το παιζε μισοκακόμοιρος υπαλληλάκος όταν τον παίρναμε τηλέφωνο για τα χρωστούμενα μας προέκυψε ενάρετος, τίμιος με έφεση στην σκληρή αποταμίευση και πάνω απ’ όλα καλός καγαθός χριστιανός καθώς όχι μόνο το χιτώνα του έδωσε εις στον αδερφόν νεοβαθυπλουτίδη αφεντικό αλλά και την κάλτσα του και το βρακί του.
Κι εκεί που την είχαμε στο τσεπάκι τη δίκη διότι η απάτη βρωμούσε από μακριά, κάνει ντρίμπλα ο κ. Νεοβαθυπλουτίδης και διορίζει καινούριο και «μάγκα» δικηγόρο γνωστό από τις εκπομπές του κ. Τριανταφυλλόπουλου και από την παρέα του με το κ. Μαντούβαλο και αφού χαρτζηλικώνουν τουλάχιστον τρεις εκ του πενταμελούς, ξαποστέλνουν (δια ακατανoήτου αιτίας) την πολιτική αγωγή για να μαζέψει δρούβες και σκηνοθετούν το έργο όπως τους βολεύει.
Ανεβήκαμε οι μάρτυρες στην έδρα κ. Πρόεδρε αλλά ουδείς μας άκουσε:
Πως γίνεται ρε φίλε να δανείζει υπάλληλος στον εργοδότη 350.000 ευρώ; Και πες ότι οκ τα δάνεισε! Πως του τα έδωσε; Δεν υπάρχει ένα παραστατικό; Αν σκεφτεί κανείς ότι τότε ήταν 120.000.000 δρχ και ότι η μεγαλύτερη αξία σε χαρτονόμισμα ήταν το 10χίλιαρο, μιλάμε για ένα μπαούλο λεφτά. Που τα έκρυβε ο καλός καγαθός χριστιανός υπάλληλος; Τα έραβε στο στρώμα;
Παρόλα αυτά, εμείς καταλαβαίνουμε κ. Πρόεδρε ότι το χαρτζηλίκι είναι το ισχυρότερο μέσο πειθούς διαχρονικά.
Έτσι κ. Πρόεδρε, έφτασα στις 22 Μαρτίου 2010 η ξαγρυπνησμένη μάνα και υπάλληλος και μάρτυρας να μάθω τελικά ότι κακώς μου πήγε στο μυαλό ότι ο τέως Managing Director και νυν καγαθός χριστιανός υπάλληλος εξαπάτησαν άπαντες γράφοντας προσημείωση για ψεύτικο δάνειο έτσι ώστε να «πνίξουν» το ακίνητο και να μην εισπράξει η εταιρεία που εργάζομαι τα δεδουλευμένα.
Γι’ αυτό ο πανάγαθος με τιμώρησε δις. Μία με την επίπληξη των δικαστών για την πλάνη του μυαλού μου και δύο με την γόβα που φόρεσα γιατί μου πρήστηκαν τα πόδια κι έκανα δυό μέρες ποδόλουτρο για να συνέλθω.
Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010
Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010
Διαμαρτύρομαι εντόνως κ. Πρόεδρε
10 Μαρτίου 2010
Ξύπνα, ετοίμασε σπίτι – φαί – παιδί, ντύσου, βάλε τακούνι (λόγω δικαστηρίου) και δρόμο!!!
Μάρτυρας στην υπόθεση της εταιρείας. Ξεκινήσαμε να καταθέτουμε τον Οκτώβριο του 2002 και φτάσαμε στις 10 Μαρτίου του 2010 για να ξανακαταθέσουμε. Φτάσαμε αλλά ατυχήσαμε γιατί μπλέξαμε με την στάση των δικαστικών. Αναβολή για τις 16 Μαρτίου 2010.
16 Μαρτίου 2010
Ξύπνα, ετοίμασε σπίτι – φαί – παιδί, ντύσου, βάλε τακούνι και δρόμο!!!
Φτάσαμε αλλά ατυχήσαμε δις γιατί μπλέξαμε με δίκη κληρονομιάς.
Εμφανίζεται άρρεν 50 – 55 ετών, γκρίζα μαλλιά, casual κοστούμι, παπούτσι «έχω πληρώσει ένα σκασμό λεφτά», ονόματι «ας πούμε» Εδουάρδος Σνομπίδης, χέρι στο ευαγγέλιο, απαξιωτικό βλέμμα, χαμηλή βραχνή φωνή
- Ορκίζομαι να πω την αλήθεια.
Ο πρόεδρος με βλέμμα χαμένο που πιστεύει ότι το’χει όμως:
- Έχω στα χέρια μου το γενεολογικό δέντρο της οικογενείας σας κ. μάρτυς. Ποιός είναι ο Αντώνης Σνομπίδης* και ποιά είναι η Ευτέρπη Σνομπίδη;
Ο Εδουάρδος στραβώνει τη μούρη στο άκουσμα της Ευτέρπης.
- Ο Αντώνης Σνομπίδης ήταν ο προπάππους μου από την πλευρά του πατέρα μου και η Ευτέρπη ήταν η κόρη του, δηλαδή η αδερφή του πατέρα μου του αειμνήστου Κωνσταντίνου Σνομπίδη.
Μήλο της έριδος ένα παλιό αλλά αριστοκρατικό σπίτι στην παλιά Πατριάρχου Ιωακείμ νυν Ακτή Θεμιστοκλέους ή αντίστροφα, αξίας εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ.
Μετά το θάνατο του προπάππου Αντώνη Σνομπίδη και τον γάμο του Κωνσταντίνου Σνομπίδη, η Ευτέρπη Σνομπίδη άγαμη ούσα, μένει μόνη στο παλιό σπίτι της παλιάς Πατριάρχου Ιωακείμ που έγινε Ακτή Θεμιστοκλέους ή αντίστροφα. Ο Κωνσταντίνος τη φρόντιζε την αδερφή του. Πεθαίνει ο Κωνσταντίνος και αφήνει κληρονόμους τους δύο γιούς του Αλέξανδρο Σνομπίδη μπαμπά του Εδουάρδου κατ της Αντουανέτας και τον Αριστοτέλη Σνομπίδη μπαμπά του Περικλή και της Αγλαϊας Σνομπίδη.
Πεθαίνει και η Ευτέρπη Σνομπίδη άγαμη και άτεκνη και το μισό σπίτι κληρονομεί ο Αλέξανδρος Σνομπίδης και το άλλο μισό ο Αριστοτέλης Σνομπίδης βάσει διαθήκης που είχε αφήσει ο παππούς Κωνσταντίνος Σνομπίδης και η αδερφή του Ευτέρπη Σνομπίδη.
Ο Αλέξανδρος ήταν προκομένος και την περιουσία που του άφησαν οι πρόγονοί του την αύξησε, αύξησε, αύξησε. Ο Αριστοτέλης όμως παρόλο λέει που ήταν καλό παιδί είχε μία τάση στην μεγάλη ζωή, ήταν και λίγο τεμπελάκος, έτσι αφού έφαγε, έφαγε, έφαγε, έμεινε στεγνός.
Ο Αλέξανδρος αν και ήθελε δεν επιχειρούσε να ξεκαθαρίσει το ακίνητο καθότι χρειάζονταν λεφτά για την εκκαθάριση και δεν ήθελε να φέρει σε δύσκολη θέση τον αδερφό του Αριστοτέλη που ήταν ταπί.
Ο Περικλής γιός του Αριστοτέλη και πρωτοξάδερφος του Εδουάρδου ξενιτεύεται στην αραπιά. Ο Περικλής γιος του Αριστοτέλη και πρωτοξάδερφος του Εδουάρδου επιστρέφει με το καλό από την αραπιά. Επισκέπτεται το σπίτι στην παλιά Πατριάρχου Ιωακείμ και νύν Θεμιστοκλέους ή αντίστροφα. Μπαίνει σε μια μικρή υπόγεια αποθήκη και βρίσκει ένα ξύλινο κασελάκι που ήταν λέει σφηνωμένο.
Καλεί ειδικό για να ανοίξει το σφηνωμένο ξύλινο κασελάκι. Ανοίγει και τι να δει; Ένα παλιό ρολόι της ΔΕΗ και μια διαθήκη του Κωνσταντίνου Σνομπίδη που αφήνει μοναδικό κληρονόμο τον πατέρα του Περικλή, Αριστοτέλη Σνομπίδη γιατί φρόντισε, τάισε και συμπαραστάθηκε και σ’ εκείνον αλλά και στην αδερφή του Ευτέρπη. Δάκρυσε τότε ο Περικλής, το είπε και στην αδερφή του την Αγλαϊα και δάκρισαν μαζί.
Ο Εδουάρδος και η Αντουανέτα όμως όχι μόνο δε δάκρισαν αλλά έκαναν και αγωγή γιατί δεν το μάσησαν το παραμύθι της κρυμμένης διαθήκης.
Κι εκεί που λέμε ήρθε η ώρα να τελιώνουμε με τα αδέρφια, ξαδέρφια, ξύλινα κασελάκια, παρουσιάζονται από το πουθενά 6 γραφολόγοι. 3 που λένε ότι η διαθήκη είναι ψεύτικη, 3 που λένε ότι είναι αληθινή και 1 της πολιτείας που λέει ότι δεν μπορεί να εκφέρει γνώμη, σαν τις εξεταστικές επιτροπές της Βουλής για τα σκάνδαλα ένα πράγμα.
Έβγαιναν οι γραφολόγοι από παντού και αγόρευαν ενώ οι δικαστές κουτούλαγαν ο ένας στον άλλον και αφού ολοκλήρωσαν οι γραφολόγοι, ανέβηκαν οι κατηγορούμενοι που είχαν 3 δικηγόρους παρακαλώ. Δηλαδή, έχουμε και λέμε: 1 Εδουάρδος + 1 Αντουανέτα + 6 γραφολόγοι + 1 Περικλής + 1 Αγλαϊα, σύνολο 10 μάρτυρες εξετάστηκαν από Πρόεδρο, Εισαγγελέα, 4 δικαστές και 3 δικηγόρους υπεράσπισης, ίσον ήρθε το νεύρο κι έγινε τσατάλι κ. Πρόεδρε, διότι από τις 17 Οκτωβρίου του 2002 αναμένουμε τη δίκη κι η δίκη δεν γίνεται.
Άβυσσος οι διαθήκες τον κληρονόμων και άφατο το δράμα της εργαζόμενης, μητέρας μάρτυρα.
Να δω ποιόν θα βρω τη Δευτέρα να πάει το Μήτσο μου σχολείο.
Και δε φτάνει που έχω πάλι τη Δευτέρα: « Ξύπνα, ετοίμασε σπίτι – φαί – παιδί, ντύσου, βάλε τακούνι (λόγω δικαστηρίου) και δρόμο!!!», δεν έμαθα και τι αποφάσισε το σεβαστό δικαστήριο!!!
Ξύπνα, ετοίμασε σπίτι – φαί – παιδί, ντύσου, βάλε τακούνι (λόγω δικαστηρίου) και δρόμο!!!
Μάρτυρας στην υπόθεση της εταιρείας. Ξεκινήσαμε να καταθέτουμε τον Οκτώβριο του 2002 και φτάσαμε στις 10 Μαρτίου του 2010 για να ξανακαταθέσουμε. Φτάσαμε αλλά ατυχήσαμε γιατί μπλέξαμε με την στάση των δικαστικών. Αναβολή για τις 16 Μαρτίου 2010.
16 Μαρτίου 2010
Ξύπνα, ετοίμασε σπίτι – φαί – παιδί, ντύσου, βάλε τακούνι και δρόμο!!!
Φτάσαμε αλλά ατυχήσαμε δις γιατί μπλέξαμε με δίκη κληρονομιάς.
Εμφανίζεται άρρεν 50 – 55 ετών, γκρίζα μαλλιά, casual κοστούμι, παπούτσι «έχω πληρώσει ένα σκασμό λεφτά», ονόματι «ας πούμε» Εδουάρδος Σνομπίδης, χέρι στο ευαγγέλιο, απαξιωτικό βλέμμα, χαμηλή βραχνή φωνή
- Ορκίζομαι να πω την αλήθεια.
Ο πρόεδρος με βλέμμα χαμένο που πιστεύει ότι το’χει όμως:
- Έχω στα χέρια μου το γενεολογικό δέντρο της οικογενείας σας κ. μάρτυς. Ποιός είναι ο Αντώνης Σνομπίδης* και ποιά είναι η Ευτέρπη Σνομπίδη;
Ο Εδουάρδος στραβώνει τη μούρη στο άκουσμα της Ευτέρπης.
- Ο Αντώνης Σνομπίδης ήταν ο προπάππους μου από την πλευρά του πατέρα μου και η Ευτέρπη ήταν η κόρη του, δηλαδή η αδερφή του πατέρα μου του αειμνήστου Κωνσταντίνου Σνομπίδη.
Μήλο της έριδος ένα παλιό αλλά αριστοκρατικό σπίτι στην παλιά Πατριάρχου Ιωακείμ νυν Ακτή Θεμιστοκλέους ή αντίστροφα, αξίας εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ.
Μετά το θάνατο του προπάππου Αντώνη Σνομπίδη και τον γάμο του Κωνσταντίνου Σνομπίδη, η Ευτέρπη Σνομπίδη άγαμη ούσα, μένει μόνη στο παλιό σπίτι της παλιάς Πατριάρχου Ιωακείμ που έγινε Ακτή Θεμιστοκλέους ή αντίστροφα. Ο Κωνσταντίνος τη φρόντιζε την αδερφή του. Πεθαίνει ο Κωνσταντίνος και αφήνει κληρονόμους τους δύο γιούς του Αλέξανδρο Σνομπίδη μπαμπά του Εδουάρδου κατ της Αντουανέτας και τον Αριστοτέλη Σνομπίδη μπαμπά του Περικλή και της Αγλαϊας Σνομπίδη.
Πεθαίνει και η Ευτέρπη Σνομπίδη άγαμη και άτεκνη και το μισό σπίτι κληρονομεί ο Αλέξανδρος Σνομπίδης και το άλλο μισό ο Αριστοτέλης Σνομπίδης βάσει διαθήκης που είχε αφήσει ο παππούς Κωνσταντίνος Σνομπίδης και η αδερφή του Ευτέρπη Σνομπίδη.
Ο Αλέξανδρος ήταν προκομένος και την περιουσία που του άφησαν οι πρόγονοί του την αύξησε, αύξησε, αύξησε. Ο Αριστοτέλης όμως παρόλο λέει που ήταν καλό παιδί είχε μία τάση στην μεγάλη ζωή, ήταν και λίγο τεμπελάκος, έτσι αφού έφαγε, έφαγε, έφαγε, έμεινε στεγνός.
Ο Αλέξανδρος αν και ήθελε δεν επιχειρούσε να ξεκαθαρίσει το ακίνητο καθότι χρειάζονταν λεφτά για την εκκαθάριση και δεν ήθελε να φέρει σε δύσκολη θέση τον αδερφό του Αριστοτέλη που ήταν ταπί.
Ο Περικλής γιός του Αριστοτέλη και πρωτοξάδερφος του Εδουάρδου ξενιτεύεται στην αραπιά. Ο Περικλής γιος του Αριστοτέλη και πρωτοξάδερφος του Εδουάρδου επιστρέφει με το καλό από την αραπιά. Επισκέπτεται το σπίτι στην παλιά Πατριάρχου Ιωακείμ και νύν Θεμιστοκλέους ή αντίστροφα. Μπαίνει σε μια μικρή υπόγεια αποθήκη και βρίσκει ένα ξύλινο κασελάκι που ήταν λέει σφηνωμένο.
Καλεί ειδικό για να ανοίξει το σφηνωμένο ξύλινο κασελάκι. Ανοίγει και τι να δει; Ένα παλιό ρολόι της ΔΕΗ και μια διαθήκη του Κωνσταντίνου Σνομπίδη που αφήνει μοναδικό κληρονόμο τον πατέρα του Περικλή, Αριστοτέλη Σνομπίδη γιατί φρόντισε, τάισε και συμπαραστάθηκε και σ’ εκείνον αλλά και στην αδερφή του Ευτέρπη. Δάκρυσε τότε ο Περικλής, το είπε και στην αδερφή του την Αγλαϊα και δάκρισαν μαζί.
Ο Εδουάρδος και η Αντουανέτα όμως όχι μόνο δε δάκρισαν αλλά έκαναν και αγωγή γιατί δεν το μάσησαν το παραμύθι της κρυμμένης διαθήκης.
Κι εκεί που λέμε ήρθε η ώρα να τελιώνουμε με τα αδέρφια, ξαδέρφια, ξύλινα κασελάκια, παρουσιάζονται από το πουθενά 6 γραφολόγοι. 3 που λένε ότι η διαθήκη είναι ψεύτικη, 3 που λένε ότι είναι αληθινή και 1 της πολιτείας που λέει ότι δεν μπορεί να εκφέρει γνώμη, σαν τις εξεταστικές επιτροπές της Βουλής για τα σκάνδαλα ένα πράγμα.
Έβγαιναν οι γραφολόγοι από παντού και αγόρευαν ενώ οι δικαστές κουτούλαγαν ο ένας στον άλλον και αφού ολοκλήρωσαν οι γραφολόγοι, ανέβηκαν οι κατηγορούμενοι που είχαν 3 δικηγόρους παρακαλώ. Δηλαδή, έχουμε και λέμε: 1 Εδουάρδος + 1 Αντουανέτα + 6 γραφολόγοι + 1 Περικλής + 1 Αγλαϊα, σύνολο 10 μάρτυρες εξετάστηκαν από Πρόεδρο, Εισαγγελέα, 4 δικαστές και 3 δικηγόρους υπεράσπισης, ίσον ήρθε το νεύρο κι έγινε τσατάλι κ. Πρόεδρε, διότι από τις 17 Οκτωβρίου του 2002 αναμένουμε τη δίκη κι η δίκη δεν γίνεται.
Άβυσσος οι διαθήκες τον κληρονόμων και άφατο το δράμα της εργαζόμενης, μητέρας μάρτυρα.
Να δω ποιόν θα βρω τη Δευτέρα να πάει το Μήτσο μου σχολείο.
Και δε φτάνει που έχω πάλι τη Δευτέρα: « Ξύπνα, ετοίμασε σπίτι – φαί – παιδί, ντύσου, βάλε τακούνι (λόγω δικαστηρίου) και δρόμο!!!», δεν έμαθα και τι αποφάσισε το σεβαστό δικαστήριο!!!
ΚΑΓΚΕΛΑ - ΚΑΓΚΕΛΑ - ΚΑΓΚΕΛΑ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΤΟΥ ΑΟΡΑΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ
Κοντά στη γειτονιά μου βρίσκεται ένα γήπεδο ποδοσφαίρου που χρησιμοποιεί το αθλητικό σωματείο «ΕΛΛΑΣ ΠΟΝΤΙΩΝ». Δεν είναι βέβαια Καραϊσκάκη, στα μάτια όμως του πιτσιρικά φαντάζει σαν το «OLD TRAFFORD». Καθότι περιφραγμένο, οι μικροί και μεγάλοι πιτσιρικάδες είχαν βρει διάφορους τρόπους για να μπαίνουν μέσα και να παίζουν όταν η ομάδα δεν είχε προπόνηση ή παιχνίδι.
Έτσι μπαίναμε κι εμείς με το Δημητράκη όταν ήταν πιο μικρούλης. Είχαμε σκίσει και κανά δυο φόρμες στα σύρματα αλλά ήταν ωραία η μπαλίτσα και το τζόγκινγκ στο πλαστικό ταρτάν.
Προχθές που πέρασα από κεί διαπίστωσα ότι έχουν σηκώσει (δεν ξέρω ποιός) ένα φράχτη άλλο τόσο για να μην πηδάνε μέσα ποιοί; Έχουν δέσει και μια πράσινη λινάτσα πάνω στο συρματόπλεγμα για να μην βλέπουν (φαντάζομαι) απ’ έξω οι διάφοροι περίεργοι, φίλαθλοι κ.α. τους αγώνες αν δεν κόβουν εισητήριο για τα λίγα καθίσματα που έχει το γήπεδο;
Πολύ κάγκελο ρε παιδί μου. Γήπεδο είναι ή φυλακή;
Εντάξει δε λέω, ομάδα είσαι και θέλεις να προπονηθείς και να παίξεις. Δεν παίζεις όμως όλο το 24ωρο. Άσε και το πιτσιρικάκι να μπει να κλωτσήσει το τόπι. Τι θα σου κάνει; Θα σου καταστρέψει το περσικό χαλί; Θα σου λεκιάσει το μάρμαρο;
Ας ξηλώσουμε τα κάγκελα που υπάρχουν στα μυαλά μας γιατί όσο όσο υπάρχουν εκεί θα φράζουν τα όνειρά μας.
Υ.Γ.:
Θέλω να παίξω μπάλα εκτός ομάδας κι εκτός συναγωνισμού. Έτσι για το κέφι μου, για την πλάκα μου, για την εκτόνωσή μου. Αλάνες δεν υπάρχουν πια... Μήπως να το ξαναδείτε το θέμα λίγο κλειδοκράτορες του γηπέδου;
Έτσι μπαίναμε κι εμείς με το Δημητράκη όταν ήταν πιο μικρούλης. Είχαμε σκίσει και κανά δυο φόρμες στα σύρματα αλλά ήταν ωραία η μπαλίτσα και το τζόγκινγκ στο πλαστικό ταρτάν.
Προχθές που πέρασα από κεί διαπίστωσα ότι έχουν σηκώσει (δεν ξέρω ποιός) ένα φράχτη άλλο τόσο για να μην πηδάνε μέσα ποιοί; Έχουν δέσει και μια πράσινη λινάτσα πάνω στο συρματόπλεγμα για να μην βλέπουν (φαντάζομαι) απ’ έξω οι διάφοροι περίεργοι, φίλαθλοι κ.α. τους αγώνες αν δεν κόβουν εισητήριο για τα λίγα καθίσματα που έχει το γήπεδο;
Πολύ κάγκελο ρε παιδί μου. Γήπεδο είναι ή φυλακή;
Εντάξει δε λέω, ομάδα είσαι και θέλεις να προπονηθείς και να παίξεις. Δεν παίζεις όμως όλο το 24ωρο. Άσε και το πιτσιρικάκι να μπει να κλωτσήσει το τόπι. Τι θα σου κάνει; Θα σου καταστρέψει το περσικό χαλί; Θα σου λεκιάσει το μάρμαρο;
Ας ξηλώσουμε τα κάγκελα που υπάρχουν στα μυαλά μας γιατί όσο όσο υπάρχουν εκεί θα φράζουν τα όνειρά μας.
Υ.Γ.:
Θέλω να παίξω μπάλα εκτός ομάδας κι εκτός συναγωνισμού. Έτσι για το κέφι μου, για την πλάκα μου, για την εκτόνωσή μου. Αλάνες δεν υπάρχουν πια... Μήπως να το ξαναδείτε το θέμα λίγο κλειδοκράτορες του γηπέδου;
Να μην ξεχάσω, ν'ανοίξω ένα λογαριασμό υπέρ χαμηλόμισθων ... ΥΕΝ
Μαζεύω εν τάχει το βομβαρδισμένο από χθες το βράδυ σαλόνι. Βάζω στη σχολική τσάντα τοστάκι, χυμό, νεράκι κι ένα άδειο κουτί παπουτσιών. Σήμερα θα πάνε εκδρομή (η πρώτη του Μήτσου μου καθότι έπεσε σε εποχή «γρίπης χοίρων») στο μουσείο κεραμικής τέχνης.
Ξυπνάω το παιδί. Πλενόμαστε, ντυνόμαστε, ζευόμαστε τσάντες σκουπιδιών, σχολείου και εργασίας και δρόμο. Ανάστατες οι μανούλες προνηπίων και νηπίων αναμένουν το πούλμαν. Ήρθε το πούλμαν με τα χιλίων βασάνων και κόπων, ανέβηκαν τα ζουζούνια και δρόμο.
Κατευθύνομαι για το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας που τώρα το λένε κάπως αλλιώς και παρεξηγήθηκαν οι πλοιοκτήτες και κάτι τέτοια που μου γυρίζουν ετσιθελικά στο κεφάλι μαζί με το «χαράματα με το πρώτο λεοφωρείο-φεύγω για τη δουλειά – δυο φιλιά και πες μου αντίο».
Περπάτημα, λεωφορείο, περπάτημα, λεωφορείο, φτάνω στο υπουργείο. Περιμένω, περιμένω, περιμένω γιατί είναι μια κυρία μόνη της στο τμήμα των εταιρειών του Νόμου 89, η οποία απαντά στα τηλέφωνα τριών ξεχωριστών γραφείων, εξυπηρετεί το κοινό, τρέχει στο αρχείο, παίρνει υπογραφές, και πρωτοκολλάει.
Παίρνω την πολυπόθητη βεβαίωση. Προχωρώντας για την έξοδο περνάω από την καντίνα του ΥΕΝ. Μωρέ δεν παίρνω ένα καφέ ν’ ανοίξει λίγο το μάτι; Στην καντίνα είναι 4 άτομα. Ένας φτιάχνει τοστ, άλλος κάτι παίρνει απ’ το ψυγείο, ένας κάθεται σε μια καρέκλα κι ο άλλος στέκεται όρθιος δίπλα του.
- Έναν καφέ παρακαλώ.
- Αμέσως.
- Πόσο κάνει;
- 0,50 λεπτά.
Να’την η σύγχυση η πρωινή.
Αυτός που εργάζεται στο ΥΕΝ είναι πιο μάγκας από μένα που δουλεύω 9:30 με ότι ώρα χρειαστεί και πληρώνει 0,50 λεπτά τον καφέ; Διότι, εγώ η εργαζόμενη δίνω πολύ περισσότερα στο ΓΡΗΓΟΡΗ, στο ΕΒΕΡΕΣΤ, ή στο ΣΚΛΑΒΕΝΙΤΉ για τον καφέ μου. Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει για ποιό λόγο αυτοί που εργάζονται στο ΥΕΝ πληρώνουν 0,50 λεπτά τον καφέ τους ενώ εγώ όχι;
Μήπως είναι χαμηλόμισθοι οι καϋμένοι;
Γιατί τότε κομμάτια να γίνει βρε.... Χαλάλι..... Ας πάει και το παλιάμπελο που μόνο παλιό δεν είναι....
Αφιερωμένο σ' όλους τους πληβείους της Ελλάδας, http://www.youtube.com/watch?v=ui0tjfUe0DQ
Το BBC, η διαδήλωση της Πέμπτης και μία ΖΑΡΩΜΕΝΗ γραμματέας
Το ΒΒC μίλησε για 25,000 άτομα στην απεργία – διαδήλωση της Πέμπτης. Άλλοι μιλάνε για 10,000. Αλλοι λένε δεν γεμίζατε ταξί ούτε με τον ταξιτζή. Άλλοι μιλάνε για 100,000 άτομα.
Κι εγώ η πτωχή πλην τίμια γραμματέας με το κεφάλι να ζυγίζει ένα τόνο και βάλε από τα χειρότερα που ακόμη δεν έχουν έρθει λέει της οικονομικής κρίσης, με δύο στεγαστικά δάνεια, τις ΔΕΚΟ, τον ΟΑΕΕ του Σωκράτη που καβάλησε τα 800 ευρώ το δίμηνο γιατί ανέβηκε λέει κατηγορία και πολλά άλλα που «δόξα το Θεό» δε μου ‘ρχονται τώρα στο μυαλό να καραδοκούν κάθε μήνα σαν σπαθί πάνω από το κεφάλι μου, με ένα παιδί (και δε μας βλέπω με άλλο) που πρέπει να φάει, να ντυθεί και να μάθει γράμματα(;) μένω ζαρωμένη και φοβισμένη στο γραφείο που εργάζομαι από το Δεκέμβριο του 1996.
Ζαρωμένη από την ανασφάλεια που μου δίνει ένας μεικτός μισθός των 2700 ευρώ το μήνα, ενώ υπάρχουν στην αγορά νέα παιδιά με τα δεκαπλάσια πτυχία από τα δικά μου και μηνιαίο κόστος που αγγίζει το 1000άρικο, και τελειόφοιτους κρατικών Πανεπιστημίων με επιδότηση του μισθού τους από προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή του ΟΑΕΔ.
Ζαρωμένη εδώ, προσπαθώ να φανταστώ τον εαυτό μου ως γραμματέα στα 60 μου χρόνια. Και άντε και με λίγη καλή θέληση και πολύ πολύ φαντασία με φαντάστηκα, ο αυριανός εργοδότης μου όμως γιατί να το κάνει;
Γι’ αυτό, λουφάζω στη γωνίτσα του γραφείου μου παρακολουθώντας τα τεκτενόμενα από το διαδίκτυο και από άνεργους φίλους που βρίσκονται στις πορείες, γιατί γνωρίζω από πρώτο χέρι ότι στο τέλος του μήνα κανένα σωματείο και κανένα κόμμα δε θα μου κόψει επιταγή για να καλύψω τις υποχρεώσεις της οικογενείας μου.
Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010
Αι σιχτιρ πια!
Βαρέθηκα βρε....
Βαρέθηκα ν' ακούω κατάρες στα καφενεία και στα ΚΑΠΗ, κατάρες στα λεωφορεία και στα τρόλλεϋ, βαρύγδουπα σχόλια και εκτιμήσεις από τα εγχώρια(;) και ξένα κέντρα ενημέρωσης, την "Αφρούλα και Πετρούλα" να σχολιάζουν με χιούμορ τα μέτρα προς ελάφρυνσεως(;) της ατμόσφαιρας, το μπαμπά μου ν' αντιμιλά μόνο μπροστά στην τηλεόραση, τη μαμά μου να μαίνεται κατά παντός υπευθύνου όταν γυρίζει από το super market, τον αδερφό μου που είναι "χάλια" και δεν μπορεί να κατέβει στην πορεία, το Μάριο που δεν πάει σε πορείες κατευθυνόμενες από την αριστερά, μα πάνω απ' όλα βαρέθηκα τον ίδιο μου τον εαυτό.
Εκείνον τον εαυτό που στέκει φοβισμένος πίσω από τις εξελίξεις, Εκείνο τον εαυτό που τρέμει όχι για το ένα ή τα δύο μεροκάματα που θα χάσει όπως είπε χθες η Παπαρήγα, αλλά από την παντελή απώλεια κάθε μελλοντικού μεροκάματος. Μας βαρέθηκα και με βαρέθηκα.
Γι' αυτό, έτσι γι' αλλαγή, λέω να εγκαταλείψω σήμερα την εικονική πραγματικότητα της Τρέμη, του Πρετεντέρη, του Τσίμα, του Χατζηνικολάου κλπ, κλπ, κλπ και να βγω στο δρόμο. Και δε μ' ενδιαφέρει ποιός θα είναι εκεί. Ας είναι και το ΠΑΜΕ, ας είναι και το ΦΑΜΕ, ας είναι και το ΕΛΑ ας είναι και το ΓΥΡΝΑ. Εγώ θα είμαι εκεί για ΜΕΝΑ.
Αι σιχτίρ πιά!
Βαρέθηκα ν' ακούω κατάρες στα καφενεία και στα ΚΑΠΗ, κατάρες στα λεωφορεία και στα τρόλλεϋ, βαρύγδουπα σχόλια και εκτιμήσεις από τα εγχώρια(;) και ξένα κέντρα ενημέρωσης, την "Αφρούλα και Πετρούλα" να σχολιάζουν με χιούμορ τα μέτρα προς ελάφρυνσεως(;) της ατμόσφαιρας, το μπαμπά μου ν' αντιμιλά μόνο μπροστά στην τηλεόραση, τη μαμά μου να μαίνεται κατά παντός υπευθύνου όταν γυρίζει από το super market, τον αδερφό μου που είναι "χάλια" και δεν μπορεί να κατέβει στην πορεία, το Μάριο που δεν πάει σε πορείες κατευθυνόμενες από την αριστερά, μα πάνω απ' όλα βαρέθηκα τον ίδιο μου τον εαυτό.
Εκείνον τον εαυτό που στέκει φοβισμένος πίσω από τις εξελίξεις, Εκείνο τον εαυτό που τρέμει όχι για το ένα ή τα δύο μεροκάματα που θα χάσει όπως είπε χθες η Παπαρήγα, αλλά από την παντελή απώλεια κάθε μελλοντικού μεροκάματος. Μας βαρέθηκα και με βαρέθηκα.
Γι' αυτό, έτσι γι' αλλαγή, λέω να εγκαταλείψω σήμερα την εικονική πραγματικότητα της Τρέμη, του Πρετεντέρη, του Τσίμα, του Χατζηνικολάου κλπ, κλπ, κλπ και να βγω στο δρόμο. Και δε μ' ενδιαφέρει ποιός θα είναι εκεί. Ας είναι και το ΠΑΜΕ, ας είναι και το ΦΑΜΕ, ας είναι και το ΕΛΑ ας είναι και το ΓΥΡΝΑ. Εγώ θα είμαι εκεί για ΜΕΝΑ.
Αι σιχτίρ πιά!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
