ΚΑΓΚΕΛΑ - ΚΑΓΚΕΛΑ - ΚΑΓΚΕΛΑ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΤΟΥ ΑΟΡΑΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ

Κοντά στη γειτονιά μου βρίσκεται ένα γήπεδο ποδοσφαίρου που χρησιμοποιεί το αθλητικό σωματείο «ΕΛΛΑΣ ΠΟΝΤΙΩΝ». Δεν είναι βέβαια Καραϊσκάκη, στα μάτια όμως του πιτσιρικά φαντάζει σαν το «OLD TRAFFORD». Καθότι περιφραγμένο, οι μικροί και μεγάλοι πιτσιρικάδες είχαν βρει διάφορους τρόπους για να μπαίνουν μέσα και να παίζουν όταν η ομάδα δεν είχε προπόνηση ή παιχνίδι.


Έτσι μπαίναμε κι εμείς με το Δημητράκη όταν ήταν πιο μικρούλης. Είχαμε σκίσει και κανά δυο φόρμες στα σύρματα αλλά ήταν ωραία η μπαλίτσα και το τζόγκινγκ στο πλαστικό ταρτάν.

Προχθές που πέρασα από κεί διαπίστωσα ότι έχουν σηκώσει (δεν ξέρω ποιός) ένα φράχτη άλλο τόσο για να μην πηδάνε μέσα ποιοί; Έχουν δέσει και μια πράσινη λινάτσα πάνω στο συρματόπλεγμα για να μην βλέπουν (φαντάζομαι) απ’ έξω οι διάφοροι περίεργοι, φίλαθλοι κ.α. τους αγώνες αν δεν κόβουν εισητήριο για τα λίγα καθίσματα που έχει το γήπεδο;

Πολύ κάγκελο ρε παιδί μου. Γήπεδο είναι ή φυλακή;

Εντάξει δε λέω, ομάδα είσαι και θέλεις να προπονηθείς και να παίξεις. Δεν παίζεις όμως όλο το 24ωρο. Άσε και το πιτσιρικάκι να μπει να κλωτσήσει το τόπι. Τι θα σου κάνει; Θα σου καταστρέψει το περσικό χαλί; Θα σου λεκιάσει το μάρμαρο;

Ας ξηλώσουμε τα κάγκελα που υπάρχουν στα μυαλά μας γιατί όσο όσο υπάρχουν εκεί θα φράζουν τα όνειρά μας.

Υ.Γ.: 

Θέλω να παίξω μπάλα εκτός ομάδας κι εκτός συναγωνισμού. Έτσι για το κέφι μου, για την πλάκα μου, για την εκτόνωσή μου. Αλάνες δεν υπάρχουν πια... Μήπως να το ξαναδείτε το θέμα λίγο κλειδοκράτορες του γηπέδου;