Τα δάνεια που σύναψαν οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις χρησιμοποιήθηκαν για την ενίσχυση των Τραπεζών και των κρατικο-δίαιτων υπερ-επιχειρηματιών. Ο λαός εδώ και πολλά έτη διένυε εποχές λιτότητας τη στιγμή που οι υπερ-σωτήρες του Ελληνικού Έθνους έτρωγαν το μεζέ και πετούσαν τα κοκκαλάκια της πελατειακής πολιτικής τους στους «πειναλέους» ψηφοφόρους εις άγραν ψήφων εγκαθιστώντας έτσι έναν ισχυρό στρατό ψηφοφόρων σ’ έναν δυσκίνητο – πολυπληθή και ανοργάνωτο κρατικό μηχανισμό.
Κατά συνέπεια «τέτοιες οφειλές» θα πρέπει να αναληφθούν προσωπικά από τις κυβερνήσεις των κυρίων Παπανδρέου, Σημίτη, Μητσοτάκη, Καραμανλή, (συγνώμη αν ξεχνώ κάποιον) και των «τροφαντών» υπουργών τους, γιατί από τα δάνεια που έλαβαν δεν οφελήθηκε το σύνολο του Ελληνικού λαού, αντίθετα μάλιστα, μας οδήγησαν σε χρόνια λιτότητα και παρολίγον (;) χρεοκοπεία, δεν έγινε καμμία ανάπτυξη σε κανένα τομέα (εισάγουμε μέχρι και τα κρεμμύδια τη στιγμή που οι λίγοι αληθινοί αγρότες πετάνε σάπια τα προϊόντα τους) και ξεπούλησαν κερδοφόρες επιχειρήσεις ζωτικής σημασίας (ανεξάρτητα από αυτά που ακούγονται στις τηλεοράσεις) σε κρατικές επιχειρήσεις άλλων χωρών (βλέπε ΔΕΗ και Αυστρία, ΟΤΕ και Γερμανία), σε πολυεθνικές (βλέπε λιμάνι Πειραιά και COSCO) και σε Έλληνες μεγαλο-επιχειρηματίες που οι μεγαλο-δημοσιογράφοι "έχριζαν" και σωτήρες του Ελληνικού Έθνους (βλέπε ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ και Βγενόπουλο).
Τα χρήματα των συμβάσεων οφειλής που έχουν συναφθεί από τις παραπάνω κυβερνήσεις χρησιμοποιήθηκαν σε εξαγορά των μέσων μαζικής ενημέρωσης και των συνειδήσεων μεγαλο-συνδικαλιστών για να ενισχύσουν την περιουσία και εξουσία τους εις βάρος του Ελληνικού λαού. Κατ’ αυτή τη λογική, οι δανειστές μας έχουν υποπέσει σε εχθρική πράξη κατά του λαού των Ελλήνων και δεν μπορούν να περιμένουν από τον Ελληνικό λαό να αναλάβει τα απεχθή χρέη των κυβερνήσεων που τον πρόδωσαν.
Εδώ βέβαια χρειάζεται ένας ισχυρός και ενωμένος λαός να πάει να τους βγάλει έξω από τη Βουλή, να τους οδηγήσει σε κάποιο Μπούρτζι και να τους υποχρεώσει να παραμείνουν εκεί ωσότου ξεπληρώσουν τα δάνεια που ανέλαβαν.
Ένας λαός με συνείδηση αυτού που κάνει, με τη γνώση ότι κάποιοι θα προσπαθήσουν να διαβάλουν το διπλανό του διότι με το "διαίρει και βασίλευε" δούλεψαν χρόνια οι Δυτικο-Ευρωπαίοι τις αποικιοκρατίες τους καθώς και οι Τούρκοι την Οθωμανική Αυτοκρατορία και προπαντώς με λάβαρο την ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ που λέει ότι δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα εμείς μεταξύ μας.
Παρασκευή 28 Μαΐου 2010
Απεχθές Χρέος
Μετάφραση από Wikipedia
Στο διεθνές δίκαιο, το απεχθές χρέος είναι μια νομική θεωρία, η οποία υποστηρίζει ότι το δημόσιο χρέος που αναλαμβάνεται από ένα καθεστώς για σκοπούς που δεν εξυπηρετούν το συμφέρον του έθνους, όπως είναι οι επιθετικοί πόλεμοι, δεν θα πρέπει να εκτελείται. Τέτοιες οφειλές θα πρέπει να θεωρούνται ως προσωπικά χρέη του καθεστώτος που τα ανέλαβε και όχι ως χρέη του κράτους. Από ορισμένες απόψεις, η έννοια αυτή είναι ανάλογη με την ακυρότητα των συμβάσεων που έχουν υπογραφεί υπό «καθεστώς καταναγκασμού».
Η θεωρία αυτή επισημοποιήθηκε σε μια πραγματεία το 1927 από τον Αλέξανδρο Nahum Sack, ένα Ρώσο εμιγκρέ νομικό θεωρητικό, [παραπομπή που απαιτείται] βασίζεται σε αποφάσεις που πάρθηκαν τον προηγούμενο αιώνα (19ος), συμπεριλαμβανομένων της αποκήρυξης των χρεών του Μεξικό τα οποία είχαν πραγματοποιηθεί από το καθεστώς του Αυτοκράτορα Μαξιμιλιανού, καθώς και την άρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών για την ευθύνη της Κούβας να αποπληρώσει τα χρέη του ισπανικού αποικιακού καθεστώτος.
Σύμφωνα με τον Sack:
Όταν ένα δεσποτικό καθεστώς συνάπτει μία σύμβαση οφειλής όχι για τις ανάγκες ή τα συμφέροντα του κράτους, αλλά μάλλον για να ενισχύσει «εαυτόν», για να καταστείλει μια λαϊκή εξέγερση, κλπ, αυτό το χρέος είναι απεχθές για το λαό ολόκληρου του κράτους. Το χρέος αυτό δεν δεσμεύει το έθνος∙ είναι χρέος του καθεστώτος, ένα προσωπικό δάνειο που είχε συναφθεί από τον ηγεμόνα, και, συνεπώς, πέφτει με τη διάλυση του καθεστώτος. Ο λόγος για τον οποίο αυτά τα απεχθή χρέη δεν μπορούν να συνδεθούν με όλο το κράτος είναι ότι δεν πληρούν μία από τις προϋποθέσεις που καθορίζει τη νομιμότητα των δημόσιων χρεών, ήτοι ότι τα δημόσια χρέοι καθώς και τα έσοδα για αυτά θα πρέπει να χρησιμοποιούνται για τις ανάγκες του συνόλου και προς το συμφέρον του. Απεχθή χρέη, που έχουν συναφθεί και χρησιμοποιούνται για σκοπούς που, εξ΄ όσων γνωρίζει ο δανειστής, είναι αντίθετες προς τις ανάγκες και τα συμφέροντα του έθνους, δεν είναι δεσμευτικές για το έθνος - το οποίο έχει καταφέρει να ανατρέψει την κυβέρνηση που έχει συνάψει αυτές τις συμβάσεις – εκτός και άν η οφειλή καθίσταται εντός των ορίων των πραγματικών πλεονεκτημάτων που τα χρέη αυτά θα μπορούσαν να έχουν προσφέρει. Οι δανειστές που έχουν υποπέσει σε εχθρική πράξη κατά του λαού, δεν μπορούν να περιμένουν ένα έθνος που χειραφετείται από ένα δεσποτικό καθεστώς να αναλάβει αυτά τα απεχθή χρέη, τα οποία είναι τα προσωπικά χρέη του ηγεμόνα [1].
Η Patricia Adams, executive director της εταιρείας Probe International (μία οργάνωση για το περιβάλλον και την υπεράσπιση της δημόσιας πολιτικής στον Καναδά), και συγγραφέας των: Loose Lending (Χαλαρός Δανεισμός), Corruption (Διαφθορά), καθώς και Third World’s Environmental Legacy (Η Περιβαλλοντική Κληρονομιά του Τρίτου Κόσμου), δήλωσε ότι:
.... δίνοντας ένα κίνητρο για τους πιστωτές να δανείζουν μόνο για σκοπούς που είναι διαφανείς και προς όφελος του συνόλου, μελλοντικοί τύραννοι θα χάσουν την ικανότητά τους να χρηματοδοτούν τους στρατούς τους, και έτσι ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας και η επίτευξη της παγκόσμιας ειρήνης θα υπηρετούνται καλύτερα.
Ένα πρόσφατο άρθρο από τους οικονομολόγους Seema Jayachandran και Michael Kremer έχει ανανεώσει το ενδιαφέρον για το θέμα αυτό. Προτείνουν ότι η ιδέα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να δημιουργήσει ένα νέο είδος οικονομικής κύρωσης που θα εμποδίζει τον περαιτέρω δανεισμό σε δικτάτορες [2].
Στο διεθνές δίκαιο, το απεχθές χρέος είναι μια νομική θεωρία, η οποία υποστηρίζει ότι το δημόσιο χρέος που αναλαμβάνεται από ένα καθεστώς για σκοπούς που δεν εξυπηρετούν το συμφέρον του έθνους, όπως είναι οι επιθετικοί πόλεμοι, δεν θα πρέπει να εκτελείται. Τέτοιες οφειλές θα πρέπει να θεωρούνται ως προσωπικά χρέη του καθεστώτος που τα ανέλαβε και όχι ως χρέη του κράτους. Από ορισμένες απόψεις, η έννοια αυτή είναι ανάλογη με την ακυρότητα των συμβάσεων που έχουν υπογραφεί υπό «καθεστώς καταναγκασμού».
Η θεωρία αυτή επισημοποιήθηκε σε μια πραγματεία το 1927 από τον Αλέξανδρο Nahum Sack, ένα Ρώσο εμιγκρέ νομικό θεωρητικό, [παραπομπή που απαιτείται] βασίζεται σε αποφάσεις που πάρθηκαν τον προηγούμενο αιώνα (19ος), συμπεριλαμβανομένων της αποκήρυξης των χρεών του Μεξικό τα οποία είχαν πραγματοποιηθεί από το καθεστώς του Αυτοκράτορα Μαξιμιλιανού, καθώς και την άρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών για την ευθύνη της Κούβας να αποπληρώσει τα χρέη του ισπανικού αποικιακού καθεστώτος.
Σύμφωνα με τον Sack:
Όταν ένα δεσποτικό καθεστώς συνάπτει μία σύμβαση οφειλής όχι για τις ανάγκες ή τα συμφέροντα του κράτους, αλλά μάλλον για να ενισχύσει «εαυτόν», για να καταστείλει μια λαϊκή εξέγερση, κλπ, αυτό το χρέος είναι απεχθές για το λαό ολόκληρου του κράτους. Το χρέος αυτό δεν δεσμεύει το έθνος∙ είναι χρέος του καθεστώτος, ένα προσωπικό δάνειο που είχε συναφθεί από τον ηγεμόνα, και, συνεπώς, πέφτει με τη διάλυση του καθεστώτος. Ο λόγος για τον οποίο αυτά τα απεχθή χρέη δεν μπορούν να συνδεθούν με όλο το κράτος είναι ότι δεν πληρούν μία από τις προϋποθέσεις που καθορίζει τη νομιμότητα των δημόσιων χρεών, ήτοι ότι τα δημόσια χρέοι καθώς και τα έσοδα για αυτά θα πρέπει να χρησιμοποιούνται για τις ανάγκες του συνόλου και προς το συμφέρον του. Απεχθή χρέη, που έχουν συναφθεί και χρησιμοποιούνται για σκοπούς που, εξ΄ όσων γνωρίζει ο δανειστής, είναι αντίθετες προς τις ανάγκες και τα συμφέροντα του έθνους, δεν είναι δεσμευτικές για το έθνος - το οποίο έχει καταφέρει να ανατρέψει την κυβέρνηση που έχει συνάψει αυτές τις συμβάσεις – εκτός και άν η οφειλή καθίσταται εντός των ορίων των πραγματικών πλεονεκτημάτων που τα χρέη αυτά θα μπορούσαν να έχουν προσφέρει. Οι δανειστές που έχουν υποπέσει σε εχθρική πράξη κατά του λαού, δεν μπορούν να περιμένουν ένα έθνος που χειραφετείται από ένα δεσποτικό καθεστώς να αναλάβει αυτά τα απεχθή χρέη, τα οποία είναι τα προσωπικά χρέη του ηγεμόνα [1].
Η Patricia Adams, executive director της εταιρείας Probe International (μία οργάνωση για το περιβάλλον και την υπεράσπιση της δημόσιας πολιτικής στον Καναδά), και συγγραφέας των: Loose Lending (Χαλαρός Δανεισμός), Corruption (Διαφθορά), καθώς και Third World’s Environmental Legacy (Η Περιβαλλοντική Κληρονομιά του Τρίτου Κόσμου), δήλωσε ότι:
.... δίνοντας ένα κίνητρο για τους πιστωτές να δανείζουν μόνο για σκοπούς που είναι διαφανείς και προς όφελος του συνόλου, μελλοντικοί τύραννοι θα χάσουν την ικανότητά τους να χρηματοδοτούν τους στρατούς τους, και έτσι ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας και η επίτευξη της παγκόσμιας ειρήνης θα υπηρετούνται καλύτερα.
Ένα πρόσφατο άρθρο από τους οικονομολόγους Seema Jayachandran και Michael Kremer έχει ανανεώσει το ενδιαφέρον για το θέμα αυτό. Προτείνουν ότι η ιδέα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να δημιουργήσει ένα νέο είδος οικονομικής κύρωσης που θα εμποδίζει τον περαιτέρω δανεισμό σε δικτάτορες [2].
Παρασκευή 7 Μαΐου 2010
Λέει μια ιστορία ο Μπουκάι που πάει κάπως έτσι:
Ο συγγραφέας έχει επισκεφθεί μιά πόλη της Σικελίας που λέγεται Ταορμίνα. Από την πόλη Ταορμίνα διακρίνεις τους καπνούς που βγαίνουν από το ηφαίστειο της Αίτνας για να θυμάσαι πάντα πόσο εύθραυστη μπορεί να γίνει η ζωή.
Η Αίτνα έχει δύο πλαγιές. Μία πεδινή και μία εξαιρετικά άγονη λόγω της λάβας που την καλύπτει. Ακριβώς σ’ εκείνη την άγονη πλευρά είναι χτισμένο ένα χωριό, ένα μικρό χωριό το οποίο έχει γκρεμιστεί όσες φορές έχει εκραγεί το ηφαίστειο κι έχει ξαναχτιστεί άλλες τόσες. Ο συγγραφέας μιλάει με τον Τζιοβάνι που είναι μπάρμαν σ’ ενα μικρό μπαράκι του χωριού.
«Γιατί χτίζετε ξανά και ξανά το χωριό;»
Ο Τζιοβάνι γεμίζει με μυρωδάτο αέρα τα πνευμόνια του, μεγαλώνουν οι κόρες των ματιών του καθώς ατενίζει μπροστά τον ορίζοντα και απαντά «Κοιτάξτε αυτή την ομορφιά. Τη θάλασσα, την παραλία, το βουνό και την πόλη. Εδώ, είναι το πιο όμορφο μέρος του κόσμου. Πάντα το έλεγε ο παππούς μου.»
«Αλλά το ηφαίστειο είναι ενεργό. Μπορεί από στιγμή σε στιγμή να εκραγεί!» διαμαρτύρεται ο συγγραφέας.
«Ακούστε σινιόρε. Ποτέ δε μας έχει προδώσει η Αίτνα. Πάντα δίνει δείγματα προτού χύσει την καυτή της λάβα. Λίγους καπνούς, αναταράξεις. Κι εμείς φεύγουμε.» είπε με τον πιο φυσικό τρόπο.
«Μα.... τα πράγματα, τα ψυγεία, οι τηλεοράσεις, τα ρούχα, τα κοσμήματα;» διαμαρτυρήθηκε ο συγγραφέας.
Ο Τζιοβάνι κοίταξε με όλη τη σοφία ενός απλού ανθρώπου το μορφωμένο συγγραφέα και είπε:
«Τι σημασία έχουν τα πράγματα σινιόρε! Σημασία έχουν οι άνθρωποι και η ζωή! Όλα τ' άλλα ξαναφτιάχνονται!»
Η Αίτνα έχει δύο πλαγιές. Μία πεδινή και μία εξαιρετικά άγονη λόγω της λάβας που την καλύπτει. Ακριβώς σ’ εκείνη την άγονη πλευρά είναι χτισμένο ένα χωριό, ένα μικρό χωριό το οποίο έχει γκρεμιστεί όσες φορές έχει εκραγεί το ηφαίστειο κι έχει ξαναχτιστεί άλλες τόσες. Ο συγγραφέας μιλάει με τον Τζιοβάνι που είναι μπάρμαν σ’ ενα μικρό μπαράκι του χωριού.
«Γιατί χτίζετε ξανά και ξανά το χωριό;»
Ο Τζιοβάνι γεμίζει με μυρωδάτο αέρα τα πνευμόνια του, μεγαλώνουν οι κόρες των ματιών του καθώς ατενίζει μπροστά τον ορίζοντα και απαντά «Κοιτάξτε αυτή την ομορφιά. Τη θάλασσα, την παραλία, το βουνό και την πόλη. Εδώ, είναι το πιο όμορφο μέρος του κόσμου. Πάντα το έλεγε ο παππούς μου.»
«Αλλά το ηφαίστειο είναι ενεργό. Μπορεί από στιγμή σε στιγμή να εκραγεί!» διαμαρτύρεται ο συγγραφέας.
«Ακούστε σινιόρε. Ποτέ δε μας έχει προδώσει η Αίτνα. Πάντα δίνει δείγματα προτού χύσει την καυτή της λάβα. Λίγους καπνούς, αναταράξεις. Κι εμείς φεύγουμε.» είπε με τον πιο φυσικό τρόπο.
«Μα.... τα πράγματα, τα ψυγεία, οι τηλεοράσεις, τα ρούχα, τα κοσμήματα;» διαμαρτυρήθηκε ο συγγραφέας.
Ο Τζιοβάνι κοίταξε με όλη τη σοφία ενός απλού ανθρώπου το μορφωμένο συγγραφέα και είπε:
«Τι σημασία έχουν τα πράγματα σινιόρε! Σημασία έχουν οι άνθρωποι και η ζωή! Όλα τ' άλλα ξαναφτιάχνονται!»
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
