Παρασκευή 8 Ιουλίου 2011

Πλήρης απελευθέρωση των ταξί και οι απορίες ενός ταξιτζή!!!


Πριν περίπου πέντε χρόνια, με τις άδειες των ταξί (και όχι μόνο) να έχουν πάει στα ύψη, αποφασίσαμε να αγοράσουμε μισή άδεια με τον άντρα μου για να εξασφαλίσουμε μια αξιοπρεπής θέση εργασίας μέχρι τη συνταξιοδότησή μας.


Βεβαίως – βεβαίως, αυτό δε θα το σκεφτόμαστε ποτέ αν θέλαμε να το κάνουμε σήμερα διότι:

1. Δεκάρα τσακιστή δε θα παίρναμε από τις τράπεζες

2. Θα πηγαίναμε στη Νομαρχία θα κάναμε μία αίτηση και θα περιμέναμε
τρεις μήνες να έρθει η επιφοίτηση του Αγίου Κίτρινου Πνεύματος στον Ραγκούση και στους συμβούλους του για το αν θ’ αφήσουν 160.000 ταξί να κυκλοφορήσουν στο κέντρο της Αθήνας ή όχι.

Γιατί τώρα με τη ζέστη βρε παιδί μου, ποιός να κάθεται να σκέφτεται τί θ’ απογίνουν οι εκατοντάδες οικογένειες που περιμένουν με κομένη την ανάσα να δουν αν θα χάσουν το κεφάλαιο που χρωστάνε στην τράπεζα ή αν θα χάσουν τη δουλειά τους.

3. Το τελευταίο διάστημα δεν έχει δουλειά, άρα έχει γκρίνια, άρα έχει μιζέρια, άρα έχει σε πατώ στο λαιμό για να σου πάρω τον πελάτη γιατί τα έξοδα τρέχουν. Το μόνο που μας έλειπε είναι να βγουν κι άλλα ταξί στο κέντρο της Αθήνας. Να είστε σίγουροι όλοι οι αιτούντες ότι θα καλοπεράσουμε.

Το 2006 όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Οι τράπεζες μας παρακαλούσαν, οι υπάλληλοι ήταν χαμογελαστοί, ευκολόπιστοι και προπαντώς γενναιόδωροι. Τι θέλεις κυρία μου, να πας διακοπές, να πας στο γιατρό, να σπουδάσεις το παιδί σου στο εξωτερικό, ν’ αγοράσεις σπίτι, ν’ αγοράσεις ταξί; ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ.



Οι τράπεζες ενώ ποτέ πριν στην ιστορία τους δεν είχαν δώσει δάνεια για αγορά αδειών ταξί, τώρα ως δια μαγείας ήταν διατεθειμένες να μοιράσουν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ προς κάθε ενδιαφερόμενο, κατέχοντα φυσικά κάποιο ακίνητο προς εξασφάλισή τους.

Αγοράσαμε λοιπόν τό 2006 μισό ταξί για 94.000ευρώ, ενώ η ονομαστική αξία της άδειας ήταν περίπου 300 ευρώ βάζοντας υποθήκη το σπίτι μας. Εμείς πήραμε το κλειδί και ο ευτυχής μαντράς το «μαύρο» χρήμα. Είναι κάτι παρόμοιο μ’ αυτό που γίνεται με τα καταστήματα και τον αέρα.

Μες στον πρώτο χρόνο η καθημερινότητα έδειξε ότι όσες αιματηρές οικονομίες και να κάναμε το δάνειο δεν υπήρχε περίπτωση να το προεξοφλήσουμε. Όμως κουτσά στραβά, το μεροκάματο έβγαινε.

Από την άλλη τι άλλο να κάνεις στα 40 σου; Η αγορά εργασίας τρί-μαυρη, το ρίσκο κάποιου καταστήματος πολύ πιο μεγάλο. Κι έτσι το κατάπιαμε. Ταξί; Ταξί.

Την αγωνία μας ενίσχυσαν και τα επικοινωνιακά παιχνίδια της εκάστοτε κυβέρνησης.

Από το 2004 έως και σήμερα τη διακύμανση του κόστους της άδειας ενός ταξί μόνο ένα καρδιογράφημα σ’ εξέλιξη εμφράγματος μπορεί να την αναπαραστήσει. Με χαμηλότερη τιμή τα 40.000 ευρώ και υψηλότερη τα 220.000 ευρώ!!!

Βγαίνει δηλαδή ο εκάστοτε υπουργός λέει μια παπαριά του στυλ απελευθέρωση αλλά δεν ξέρω πότε, δεν ξέρουμε πως, ασ’ το μωρέ καλύτερα, σε λίγο,............. και........... το καρδιογράφημα ανεβοκατεβαίνει έως ότου ο ασθενής απεβιώσει από το έμφραγμα.



Κάποιοι έχουν βγάλει πολύ χρήμα από αυτή την ιστορία. Εγώ προσωπικά μέχρι πρότεινος έβγαζα ένα αξιοπρεπές μεροκάματο (δηλαδή καθαρά περίπου 50-60ευρώ). Τον τελευταίο καιρό το 60-70% είναι τα έξοδα και τα υπόλοιπα μπαίνουν στο παντελόνι.

Υπολογίζοντας 820 ευρώ το δίμηνο για ΟΑΕΕ, την τιμή του καυσίμου, τα συνεργεία, 1100 ευρώ το εξάμηνο για την υποχρεωτική ασφάλιση του αυτοκινήτου σε ασφαλιστικές (τύπου καρτέλ - κι αν σ' αρέσει), 300 ευρώ το τρίμηνο στην Εφορία (από 150 ευρώ το χρόνο) μετά την επιβολή τσαμπουκά του ΦΠΑ στις ταμειακές μηχανές των ταξί, 150 ευρώ το τρίμηνο για έξοδα Λογιστή, οι δώδεκα ώρες που κάθομαι στο τιμόνι δε φαίνεται να φτάνουν.

Και μέσα σ’ όλο αυτόν τον υπολογισμό του τρεις το λάδι – τρεις το ξύδι, έρχεται και o Ραγκούσης να ανακοινώσει «Κάντε αίτηση για ν’ αποκτήσετε άδεια, ΑΛΛΑ, σε τρεις μήνες θα ανακοινώσω τις προϋποθέσεις».

Και πήγαν οι απελπισμένοι κι έκαναν αίτηση. Αναρωτιέμαι δε που βρέθηκαν όλοι αυτοί οι απελπισμένοι. Είναι άνθρωποι της δουλειάς; Έχουν δει αυτά που βλέπω εγώ στο δρόμο; Τις τεράστιες ουρές στις πιάτσες; Τα λαμόγια στα πλάγια να ξεφτυλίζονται για να καλύψουν τα ακάλυπτα; Το βρισίδι που πέφτει ήδη στο δρόμο μεταξύ μας; Την πονηριά να προλάβω να σε πατήσω πριν να πάρεις εσύ τον πελάτη;

Και τι θα γίνει; Αναρωτιέμαι. Θα κάνουν αίτηση ας πούμε 160.000 απελπισμένοι. Και τι θα περιμένουν αυτοί οι απελπισμένοι κ. Ραγκούση; Να βγουν στους δρόμους 160.000 ταξί συν τα σημερινά 17.000 να δουλέψουν περιχαρείς στην Αθήνα και άλλα 500.000 να δουλέψουν περιχαρείς στην επαρχία;

Και οκ να το καταπιώ ότι με τη δική σας ανοχή εγώ αγόρασα το 2006 μισή άδεια ταξί για 94.000 ευρώ και σήμερα είναι ούτε ξέρω πόσο. Να καταπιώ λοιπόν ότι σήμερα τα χάνω αυτά τα χρήματα, όπως το κατάπιαν αυτοί που έχασαν την περιουσία τους στο χρηματιστήριο.

Πώς όμως να καταπιώ ότι μάλλον θα χάσω τη θέση εργασίας μου την οποία έχω χρυσοπληρώσει με τα δανεικά; Πώς να καταπιώ ότι στα 46 μου θα πρέπει να βγω σε μία βάρβαρη αγορά εργασίας για να μπορέσω να σώσω το ένα και μοναδικό μου σπίτι 90 τ.μ. που μένω με την οικογένειά μου; Διότι για ν’ αγοράσω τον «κοπανιστό αέρα» υποθήκευσα το σπίτι μου κ. Ραγκούση. Και δεν είμαι ο μόνος.

Βεβαίως μετά από όλα αυτά που έχετε εξαγγείλει για όλους τους κλάδους, για όλους τους εργαζομένους, για τους συνταξιούχους ακόμα και για την ίδια την πατρίδα σας, δεν θα περίμενα να ιδρώσετε για τους ταρίφες.

Αυτό όμως που απαιτώ είναι να σκεφτείτε, να συσκεφτείτε, να αποφασίσετε και ΜΕΤΑ ΝΑ ΑΝΑΓΓΕΙΛΕΤΕ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. Κι όχι ν’ αφήνετε στην ατμόσφαιρα να αιωρείται το αν, το πως, το γιατί και το πότε...., διότι αυτό μόνο έντιμες προθέσεις δεν δείχνει.

ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ κ. Ραγκούση ΑΝ, μπουν στην αγορά των ταξί επιφανείς επιχειρηματίες της τάξης ας πούμε του κ. Αλαφούζου κι αγοράσουν 500 άδειες ταξί και βάλουν μέσα οδηγούς με τετράωρες, ας πούμε συμβάσεις εργασίας, για να χτυπήσουμε και την ανεργία, με μισθό 300-400 ευρώ το μήνα και πούν εγώ το τιμολόγιο μου το ρίχνω 50%.

Τι θα γίνω εγώ τότε κ. Ραγκούση; Διότι ήδη όσο κι αν μετράω και ξαναμετράω, τα κουκιά δε βγαίνουν και η ταφόπλακα κλείνει βαριά επάνω από το μέλλον του επαγγέλματός μου.