Αι σιχτιρ πια!

Βαρέθηκα βρε.... 

Βαρέθηκα ν' ακούω κατάρες στα καφενεία και στα ΚΑΠΗ, κατάρες στα λεωφορεία και στα τρόλλεϋ, βαρύγδουπα σχόλια και εκτιμήσεις από τα εγχώρια(;) και ξένα κέντρα ενημέρωσης, την "Αφρούλα και Πετρούλα" να σχολιάζουν με χιούμορ τα μέτρα προς ελάφρυνσεως(;) της ατμόσφαιρας, το μπαμπά μου ν' αντιμιλά μόνο μπροστά στην τηλεόραση, τη μαμά μου να μαίνεται κατά παντός υπευθύνου όταν γυρίζει από το super market, τον αδερφό μου που είναι "χάλια" και δεν μπορεί να κατέβει στην πορεία, το Μάριο που δεν πάει σε πορείες κατευθυνόμενες από την αριστερά, μα πάνω απ' όλα βαρέθηκα τον ίδιο μου τον εαυτό.

Εκείνον τον εαυτό που στέκει φοβισμένος πίσω από τις εξελίξεις, Εκείνο τον εαυτό που τρέμει όχι για το ένα ή τα δύο μεροκάματα που θα χάσει όπως είπε χθες η Παπαρήγα, αλλά από την παντελή απώλεια κάθε μελλοντικού μεροκάματος. Μας βαρέθηκα και με βαρέθηκα.

Γι' αυτό, έτσι γι' αλλαγή, λέω να εγκαταλείψω σήμερα την εικονική πραγματικότητα της Τρέμη, του Πρετεντέρη, του Τσίμα, του Χατζηνικολάου κλπ, κλπ, κλπ και να βγω στο δρόμο. Και δε μ' ενδιαφέρει ποιός θα είναι εκεί. Ας είναι και το ΠΑΜΕ, ας είναι και το ΦΑΜΕ, ας είναι και το ΕΛΑ ας είναι και το ΓΥΡΝΑ. Εγώ θα είμαι εκεί για ΜΕΝΑ.

Αι σιχτίρ πιά!