Πολύς κόσμος.
Μωρά σε καροτσάκια, παιδιά, γονείς, παππούδες, γιαγιάδες, εργαζόμενοι, άνεργοι, απογοητευμένοι από τα κόμματα που ψήφισαν κατά καιρούς στέκουν κατά χιλιάδες στην πλατεία Συντάγματος.
Φυσάει αέρας ελπίδας.
Κρατούν την Ελληνική Σημαία, κρατούν την κατσαρόλα, κρατούν την προκήρυξη του κόμματος, κρατούν τις αρχαιο-Ελληνικές ρήσεις οι απόγονοι του Πλάτωνα.
Ανομοιογενείς, μουδιασμένοι, καχύποπτοι για το ποιός είναι αυτός που είναι δίπλα τους, στέκουν κατά χιλιάδες μπροστά στη Βουλή. Με ανοιχτές παλάμες ενώνονται όλοι στιγμιαία στο «ΚΛΕΦΤΕΣ – ΚΛΕΦΤΕΣ» και μετά σιωπούν.
Ο αέρας μυρίζει οργή, αγανάκτιση, απορία, εφηβική επανάσταση, αποφασιστικότητα, φόβο, ελπίδα. Η σιωπή γίνεται σύνθημα πού και πού. Ακόμα κι αυτά τα συνθήματα είναι προσεχτικά τοποθετημένα να μη μυρίζουν αριστερά οι δεξιοί και δεξιά οι αριστεροί.
Έτσι συναντηθήκαμε οι Έλληνες και είναι εκ πρώτης όψεως ευχάριστο κι ελπιδοφόρο. Το μετά ίσως να μην είναι ευχάριστο. Μέχρι πού είμαστε διατεθιμένοι να φτάσουμε;
Ανατροπές χωρίς να τρέξει αίμα απ’ το ρουθούνι δεν γίνονται συνήθως. Εγώ είμαι έτοιμη να ματώσω τη μύτη μου για το μέλλον της πατρίδας μου κι ας μην κρατούσα χθες ούτε Ελληνική σημαία, ούτε κατσαρολάκι, ούτε προκήρυξη κόμματος.
Δηλώνω Παρούσα.
