Περί ΕΥΔΑΠ

Χθες το πρωί, 28/01/2009, πήγα στα κεντρικά της ΕΥΔΑΠ, για να πάρω μία Βεβαίωση για την πολυκατοικία, που στεγάζεται η εταιρεία που εργάζομαι.

Το γραφείο που πήγα είχε ένα μικρό δωμάτιο που καθόταν, προφανώς, ο προϊστάμενος του τμήματος και ένα μεγάλο δωμάτιο στο οποίο υπήρχαν γύρω στα 10 γραφεία.

Στο πρώτο γραφείο καθόταν ένας κύριος που διάβαζε εφημερίδα και μου έδειξε την κυρία που έπρεπε να απευθυνθώ. Δίπλα του καθόταν μία κυρία, η οποία κάτι διάβαζε επίσης. Παραδίπλα ήταν μία κυρία, η οποία παρακολουθούσε τη συζήτηση ανάμεσα στις δύο κυρίες που κάθονταν στο απέναντι γραφείο. Απέναντι από τις τελευταίες κυρίες καθόταν η κυρία που με ενδιέφερε.

Η κυρία που με εξυπηρέτησε ίσα που φαινόταν πίσω από το σωρό των χαρτιών που είχε πάνω στο γραφείο της. Αφού βρήκε τη βεβαίωση, με έστειλε να πάρω υπογραφή και σφραγίδα από έναν κύριο που καθόταν δίπλα της και έφυγα. Η όλη διαδικασία δεν κράτησε πάνω από πέντε λεπτά.

Δηλαδή, συνολικά επτά άνθρωποι κάθονταν σε ένα δωμάτιο και κοιτούσαν ο ένας τον άλλο. Ένας βρήκε τη βεβαίωση κι άλλος ένας την υπέγραψε.

Είθε ο Θεός – ο Βούδας – ο Δίας – το σύμπαν και οι συγκυρίες να μη με αξιώσουν ποτέ να ζητήσω ρουσφετάκι να βάλουν το παιδάκι μου – το ανηψάκι μου – το αδερφάκι μου σε καμιά τέτοια θεσούλα.

Είναι τόσο λυπηρό να βλέπεις ανθρώπους να κάθονται σε γραφεία και να μεταλάσσονται με τα χρόνια σε «έπιπλα» ή «φυτά» τη στιγμή που η αγορά σφίζει από νέους ανθρώπους που θέλουν να δουλέψουν.

Ένα καλό management των Δημόσιων Υπηρεσιών θα γλίτωνε χρήμα για το κράτος και ταυτόχρονα θα παρείχε ποιότητα, ταχύτητα και αποτελεσματικότητα στην εξυπηρέτηση των πολιτών, ωστόσο το πολιτικό κόστος θα ήταν τεράστιο.